Filip Pietrzak I miejsce w kategorii klas 7-8 szkół podstawowych
Szkoła Podstawowa nr 1 im. św. Jana Pawła II w Kłodawie

Rodzina jest sobą, jeżeli buduje się na takich odniesieniach, na wzajemnym zaufaniu, na zawierzeniu wzajemnym. Tylko na takim fundamencie można też budować proces wychowania, który stanowi podstawowy cel rodziny i jej pierwszorzędne zadanie. Przytoczone przeze mnie słowa pochodzą z ust wielkiego Polaka, patrona mojej szkoły, świętego Jana Pawła II, dla którego rodzina była najistotniejszą i najważniejszą jednostką w procesie wychowania kolejnych pokoleń. Trudno nie zgodzić się z taką wizją rodziny, bo przecież to w rodzinie przeżywamy najważniejsze momenty naszego życia. Od momentu narodzin nasi najbliżsi otaczają nas troską, uczą nas mówić, chodzić, zachowywać się w odpowiedni sposób, ale przede wszystkim – uczą nas kochać i pokazują, jak żyć. Odwołując się do zacytowanego fragmentu wypowiedzi Karola Wojtyły, śmiało można stwierdzić, że rodzina opiera się na miłości i zaufaniu, a jej podstawowym celem jest wychowanie nowego pokolenia, od którego w przyszłości należeć będą losy tego świata.

Słownik języka polskiego traktuje o rodzinie w sposób bardziej przyziemny i dowiadujemy się z niego, że rodzina to podstawowa grupa społeczna, składająca się z rodziców i dzieci, którą cechuje więź formalna, wspólnota materialna, mieszkaniowa oraz określony zespół funkcji; z czym oczywiście również muszę się zgodzić.

Moja najbliższa rodzina to mama Milena, tata Tomasz, młodszy brat Aleksander, babcia Helena – mama mojego taty oraz dziadek Zdzisław, mąż babci, którego nie ma już niestety wśród nas, ale pamiętamy, jak bardzo ważną rolę odegrał w naszym życiu.

Mieszkamy wszyscy razem na wsi, co jest ściśle związane z pracą wykonywaną przez moich rodziców, która jest nieodłączną częścią naszego codziennego, wspólnego życia. Rolnik to nie zawód, to specyficzny rodzaj życia, który nas jednoczy i który ja pokochałem od najmłodszych lat. Mój kochany dziadek i tata ukształtowali moje zamiłowanie do ziemi, która uprawiana z dbałością i miłością rodzi plony, zapewniając pożywienie dla ludzi i zwierząt. Codzienna praca wpływa na naszą wzajemną komunikację i uczy nas działać zespołowo. W naszym gospodarstwie każdy ma swoje określone zadania, kiedy kogoś zabraknie, drugi musi wykonać prace za niego. Uzupełniamy się nawzajem. W czasie pracy często toczą się lekkie i przyjemne, a czasem ważne, pełne refleksji rozmowy. Opowiadamy sobie, jak nam minął dzień, wymieniamy informacje, poglądy, prowadzimy dyskusje na różne tematy. To jest czas zupełnie dla nas. Podobnie jak wspólne posiłki, które staramy się celebrować, szczególnie w niedziele i święta, ponieważ w tygodniu nie zawsze jest na to czas.

Nasza rodzina jest taka niby zwyczajna, ale nie dla mnie. Dla mnie jest wyjątkowa. Bo jest moja. W mojej rodzinie sprawdza się powiedzenie: czasem słońce, czasem deszcz. Jak to w życiu bywa, nie zawsze jest kolorowo. Nie zawsze się zgadzamy, mamy różne charaktery, przyzwyczajenia i wady. Staramy się jednak problemy rozwiązywać na bieżąco, by nie pozostawać w gniewie zbyt długo. Moja mama mówi, że nikt nie powinien iść spać skłócony, ponieważ nigdy nie wiemy, ile wspólnych poranków przed nami. Doświadczyliśmy kruchości życia, kiedy dziadek odszedł z dnia na dzień. Każde złe doświadczenie czegoś uczy, najważniejsze, by wyciągnąć z niego odpowiednie wnioski.

W mojej rodzinie każdy spełnia jakąś rolę. Moja mama jest wymagająca, to prawdziwy strażnik porządku i dobrych manier. Jak zawsze mówi, nie robi nic przeciwko nam, ale dla nas, by wychować nas na dobrych i zaradnych ludzi. Choć jestem opornym uczniem mojej mamy, to zdaję sobie sprawę, że mama często ma rację, choć trudno mi się do tego przyznać… Nasze rozmowy są bardzo rzeczowe i dają konkretną lekcję, ale mama ma w sobie również duże pokłady czułości i wiem, że mogę jej powiedzieć o wszystkim, dlatego to właśnie jej zwierzam się, jeśli mam jakiś problem.

Tata wychowuje bardziej po męsku, nie rozczula się, kiedy nie ma potrzeby, daje do zrozumienia, że mężczyzna jest głową rodziny i musi zadbać, by niczego nie brakowało. Od najmłodszych lat uczy obowiązkowości, solidności i ciężkiej pracy, bym wiedział, że nie ma nic za darmo. Jedno z ulubionych powiedzonek taty to: ciężką pracą ludzie się bogacą; i ja dobrze wiem, że nie chodzi tylko o pieniądze, ale o siłę charakteru, jaką kształtuje niełatwa i wydaje mi się, wciąż niedoceniana, praca rolnika.

Mój brat ma niesamowicie trudne zdanie - musi ze mną wytrzymać! Nasza braterska miłość często opiera się na próbowaniu wzajemnej cierpliwości i niestety cierpliwości naszej mamy. To, jak bardzo się kochamy, najbardziej widać w chwilach zagrożenia, gdy któremuś dzieje się krzywda, ten drugi mięknie i przypominamy sobie, że nie potrafilibyśmy bez siebie żyć.

Babcia Hela jest wspaniała, służy pomocą kiedy trzeba, a nawet kiedy nie trzeba… Wyręcza nas z różnych obowiązków, co jest niewygodne dla mamy, która chciałaby, żebyśmy byli samodzielni. Babcia jest skarbnicą wiedzy o przeszłości, to ona opowiada o tym, jak dawniej wyglądało życie na wsi.

Dziadek Zdzisiek był moim największym autorytetem. Świetnie się dogadywaliśmy i nie umieliśmy się na siebie gniewać. Byłem jego oczkiem w głowie, nadzieją na kontynuację jego rolniczej działalności. Zaszczepił we mnie miłość i szacunek do pracy na roli. To on nauczył mnie większości gospodarskich obowiązków. Pamiętam każdą jego złotą myśl, każde powiedzenie, każdą lekcję, jaką od niego dostałem. Chociaż był człowiekiem dość surowym, to byłem z nim bardzo zżyty, a z jego nauki wynosiłem najwięcej.

Ja jestem indywidualistą, który ma swoje zdanie i nie boi się głośno mówić o tym, co myśli. Należę do osób odważnych, twardo stąpających po ziemi. Brakuje mi nieco pokory, idę przez życie pewnym krokiem i nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych, szczególnie, że moja rodzina wspiera mnie i dopinguje, bym dążył do wyznaczonych celów, rozwijał swoje pasje i spełniał marzenia. Moi rodzice bardzo dbają o to, byśmy rozwijali swoje zainteresowania, dlatego ja gram na gitarze i spełniam swoje aspiracje w działaniach rolniczych, a mój brat jest tancerzem. Chcąc sprostać wszystkim naszym zamiłowaniom, rodzice często zapominają o sobie. Ale nasza edukacja jest dla nich sprawą priorytetową. Mam nadzieję, że przyjdzie taki moment, że będziemy mogli im się za to wszystko odwdzięczyć.

Żyjemy według prostych zasad. W naszej rodzinie najważniejsza jest miłość, zgoda, zrozumienie, zaufanie, szczerość, wzajemna pomoc i pracowitość. Wiem, że należy z szacunkiem odnosić się do innych i szanować ich pracę. Wiara, nadzieja i miłość to wartości, które towarzyszą nam w trudach dnia codziennego. Największym naszym zmartwieniem jest to, żeby zdrowie nam dopisywało, z całą resztą sobie poradzimy.

Rodzina – tu zaczyna się życie, a miłość nigdy się nie kończy… Na taką, jakże prawdziwą myśl, możemy się natknąć przeglądając strony internetowe. Nasze życie zaczyna się w rodzinie, zaczyna się od miłości rodziców, którzy z poświęceniem oddają nam całe swoje życie. I od momentu narodzin to właśnie my – dzieci – jesteśmy całym ich światem. Bycie rodziną oznacza, że jesteśmy częścią czegoś pięknego, nierozerwalnego, nieprzemijającego. Jeśli posiadasz rodzinę, jesteś człowiekiem niezwykle bogatym, który kocha i będzie kochany przez resztę swojego życia.

Chciałbym wierzyć, że każda rodzina jest szczęśliwa. Moja taka jest. Jesteśmy zdrowi i bardzo się kochamy. Każdego dnia uczymy się i doświadczamy nowych rzeczy. Każdy dzień spędzony razem jest dla nas wyjątkowy. Chłoniemy siebie nawzajem i wiemy, że nie potrafimy bez siebie żyć. Możemy na siebie liczyć w każdej sytuacji i mamy poczucie, że nieważne, jak będzie źle, mamy do czego wracać i dla kogo żyć. Nasza rodzina jest sensem naszego istnienia. Wierzę, że w mojej rodzinie drzemie ogromna siła, dzięki której potrafimy sprostać wszelkim trudnościom. Bo może nie mamy wszystkiego, ale mamy siebie i to jest wszystko, czego tak naprawdę potrzebujemy.